به‌‌منظور ارزیابی اراضی کشاورزی استان گلستان برای کشت گندم، از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) و روش خطی وزنی (WLC) استفاده شد. بدین منظور نیاز‌های زراعی و متغیر‌های محیطی تعیین و نقشه‌های موردنیاز تهیه گردید. متغیرهای محیطی مورد مطالعه شامل: شیب، جهت جغرافیایی، ارتفاع از سطح دریا و بافت خاک بود. برای استانداردسازی داده‌ها از روش فازی و برای وزن‌دهی به معیارها از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) استفاده‌ شد. در نهایت، با استفاده از روش ترکیب خطی وزنی (WLC) در محیط نرم‌افزار IDRISI، نقشه‌ پتانسیل‌ کشت گندم دیم تهیه گردید. نتایج نشان داد که در وزن‌دهی معیارها با روش AHP، مقدار شیب با 3572/0 بیشترین و ارتفاع با 1112/0، کمترین ضرایب و در نقشه‌ی برونداد حاصل از روش ترکیبی خطی وزنی اراضی واقع در شرق، جنوب شرقی و جنوب دارای کمترین پتانسیل تولید بودند. این اراضی شامل شیب‌های تند، بیشترین ارتفاع و نامساعدترین مناطق ازلحاظ توپوگرافی را به‌خود اختصاص داداند، و مابقی اراضی یعنی اراضی موجود در غرب، شمال غرب و مرکز استان بهترین پتانسیل برای کشت گندم را دارا هستند که می‌توان علت را خاک مناسب، شیب و ارتفاع کم بیان نمود.